Mijn missie: mama’s in hun kracht zetten!
Op mijn borst lag een blauw slap meisje wat niet huilde. Ze bleek ernstig ziek en we verhuisden midden in de nacht naar een ziekenhuis aan de andere kant van het land. Waar ik een gezonde baby verwachtte, moest ik opeens al mijn verwachtingen bijstellen.
Ik moest opeens rekening houden met de kans dat mijn dochtertje kon doodgaan. Aangesloten op slangen, piepjes en alarmen die continu afgingen, de saturatiemeter die steeds daalde en een hartslagmeter die regelmatig richting de 200 ging. Congenitale Hernia Diafragmatica, ofwel een gat in haar middenrif. Haar darmen en lever waren door dat gat gegroeid en haar long was daardoor niet volledig ontwikkeld. Ze had anderhalve long en viel in de ernstige categorie. Zonder operatie zou ze het niet overleven, ze was pas 2 dagen jong toen ze werd geopereerd.
Ik deed wat ik moest doen. Ik zorgde voor haar en stond dag en nacht naast haar ziekenhuisbedje. De eerste dagen kon en mocht ik haar niet vasthouden. Ik mocht haar aaien en tegen haar praten. Pas na 5 dagen mocht ze een half uurtje bij mij liggen. Ook al was dit het liefste meisje dat ik ooit had vastgehouden, ik had het gevoel dat het ook mijn nichtje kon zijn.
Ik zelf kwam ik in een zwart gat en hoe graag ik het ook wilde, ik kon die onvoorwaardelijke moederliefde niet voelen.Dat diepe dal heeft mij veel geleerd. Over mezelf, over anderen, over het leven. In eerste instantie kwam ik in een overlevingsmodus. Ik wilde vluchten en deed dat door te roken en te eten. Maar ik bevroor ook. Ik kwam in mijn zombie modus. Ik voelde niets, ook geen liefde, ik was leeg.
Diep van binnen wist ik dat ik stappen moest zetten, want ik had een intern vuurtje wat mij dreef. Ook al was ik mij daar toen niet bewust van. Ik deed EMDR, regressie therapie, lichaamswerk en heel veel persoonlijke ontwikkeling. Ik ging weer sporten en ging voor mezelf zorgen. Toen opeens was daar die dag dat ik met mijn dochter op schoot zat en die liefde wel voelde.
Ik heb ups en downs gehad. Ik heb successen gehad maar heb ook gefaald. Ik benheel vaak gevallenn maar ik sta altijd 1 keer meer op dan ik val. En dat interne vuurtje? Dat blijkt jaren later mijn talent te zijn. Mijn talent om te vechten. Om door te zetten. Om altijd een doel te hebben, ook al heb ik die niet helder geformuleerd.
Met dat talent help ik nu andere mama’s die het moederschap pittig vinden. Die niet zo goed weten wat ze moeten of kunnen doen. Mama’s die vastlopen en richting kunnen gebruiken. Met mijn eigen Happy Mama Methode ben jij in no-time de relaxte mama die je wilt zijn!
